Back in the Dutch land

Wauw, wat gaat de tijd hard! Vandaag is het een jaar geleden dat ik ben vertrokken naar Indonesië, en dus ook alweer een half jaar geleden dat ik terug ben gekomen.

Het is nu 14 februari, ik weet het nog als de dag van gisteren, ik liep als een kip zonder kop door Delft om nog m'n pony bij te knippen en een vriendinnetje gedag te zeggen. M'n pony was letterlijk verknipt en dus verpest. Om die dag bij mijn bestemmingen aan te komen moest ik om de haverklap stoppen omdat ik bijna flauw viel van de zenuwen, dus ik kan wel stellen dat ik op dat moment toch wel een beetje ontoerekeningsvatbaar verklaard kon worden.

De laatste week voordat ik weg ging heb ik eigenlijk een beetje in een roes beleefd nu ik eraan terug denk en terug kijk. Want op 14 februari is natuurlijk niet alleen de dag van de liefde maar ook is mijn oma dan jarig. Ik weet nog goed dat we uit eten gingen voor haar verjaardag, omdat het een van mijn laatste dagen was in Nederland mocht ik kiezen waar we gingen eten. Ik had een pannenkoeken restaurant uitgekozen, maar ervan genieten kon ik niet echt.. Ik was te erg met mezelf bezig en wat ik die avond ging doen want ja Indonesië kwam nu toch wel erg dichtbij..

De volgende dag moest ik eraan geloven, ik moest gaan inpakken. Al mijn spullen uit mijn kamer op de 1e Jerichostraat had ik al opgeslagen en sliep al een week bij mijn vader maar ik had nog niets ingepakt. Echter, ik had wel alles al ingekocht en wat een berg was dat! Na een paar uur inpakken en schuiven en het wel en niet mee nemen van spullen was ik dan eindelijk klaar. Eigenlijk weet ik niet zoveel meer van deze dag, maar weet ik nog wel dat ik het heel moeilijk vond om voor een half jaar aan spullen in te pakken, want ja je gaat toch niet naar een Westers land. Er ging een hele berg aan medicijnen mee om te zorgen dat als we ziek zouden worden, we in ieder geval gelijk medicijnen hadden. Die avond kwamen Ellen-Claire en Laura langs om voor het laatst afscheid te nemen en ook brachten ze nog een cadeautje met zich mee. Heel lief een iPhone hoesje met foto’s van ons samen erop.

De nacht voor het vliegen heb ik nog een poging gedaan om te slapen maar dat ging niet echt lekker kan ik je vertellen. Ik begon nu toch wel oprecht een beetje zenuwachtig te worden. Ik had de vorige dag proberen in te checken maar dat werkte niet. Dus moesten we dat maar doen toen ik op Schiphol was. Ja en toen was het de volgende ochtend 11 uur, we moesten nog even langs de Kralingse Zoom om mijn OV kaart stop te zetten om dan dat geld uit betaald te krijgen in Indonesië. Toen gingen we op weg naar Schiphol zodat het avontuur van mijn leven kon beginnen. Na wat stress van een handkoffertje dat geen 10 maar 7 kilo mocht wegen en na wat passen en meten kon ik dan eindelijk mijn koffer inchecken. Nu ging het toch echt beginnen, oma was er ook dus mijn afscheid committee was compleet.

Toen ik door de douane ging was het wel even slikken maar ik moest niet huilen. Ik was denk ik te gespannen en gestrest dat ik even niets kon. Daar ging Kim voor een half jaar weg naar de andere kant van de wereld. Ik had er zin in, wist niet wat me te wachten stond en kon alleen maar hopen en denken aan mooie herinneringen. In Indonesië vloog de tijd, ik had het enorm naar mijn zin en leerde constant nieuwe dingen, natuurlijk kwam ik daar niet op dat moment achter maar zeker nu ik terug ben heb ik gezien wat het me gebracht heeft. Voor dat ik het wist was eigenlijk het halve jaar om en had ik weer moeite om terug naar Nederland te gaan. Nu moet ik zeggen dat ik zeker ook wel weer zin had om iedereen weer te zien. Ook had ik enorm veel zin in de winter, ja ik ben toch een winter persoon.

Op 16 augustus 2013 vloog ik dan weer terug van Jakarta naar Dubai en van Dubai naar Nederland. Het was een enorm rare gewaarwording, Indonesië was zeker mijn thuis geworden en wist eigenlijk niet echt meer hoe het zou zijn in Nederland. Tot mijn verbazing had mijn broertje een verrassingsfeestje bij ons thuis georganiseerd! Super lief. Toen ik eerst op Schiphol aankwam en mensen hadden beloofd dat ze me zouden komen ophalen en ze er niet waren had ik daar echt flink de pest in. Maar ik had me er maar overheen gezet. Ik was blij met de mensen die er dan maar wel waren. Toen we thuis kwamen zaten de gordijnen dicht en moest ik van mijn vader maar de hele tijd kijken naar hoe de tuin eruit zag. Ik dacht echt laat me even lekker kijken naar het huis waar ik zo lang niet geweest ben. Uiteindelijk om hem maar te pleasen ben ik toch gaan kijken. Toen ik de gordijnen open deed stond daar iedereen, Bar, Thomas, Gijs, Ot, Ellen-Claire, Fabienne, Caroline, allemaal echt zo leuk! Ja en toen kwam de tranen stroom! Het was echt heel leuk. Ook kon ik eindelijk weer fietsen! Jaaaa dat had ik echt heel erg gemist.

Ik had zoveel geleerd, leren surfen, andere normen en waarden gezien en zelf had ik een hele andere perceptie van tijd gekregen, want ja in Indonesië kijken ze daar nou een maal anders naar. Wat ik het meesten heb geleerd in Indonesië is dat je elkaar moet respecteren en accepteren hoe die is. Ze hadden er een gezegde voor: unitity through diversity. Dit gezegde heeft mij zeker aan het denken gezet. Iedereen is namelijk gelijk door zijn diversiteit, want iedereen is anders en dat maakt iedereen weer hetzelfde. Jep raar maar zeker waar!

Iets anders wat ik geleerd heb is om geduld te hebben en te accepteren wat je al wel kan in plaats van te balen wat je nog niet kan. Ja, ja je leert niet alleen van surfen surfen maar ook te leren denken en te eren wat je eigenlijk al wel kan. Ook heeft surfen me doen inzien dat je geduld moet hebben voordat je iets super goed kan. Ik ben een persoon die namelijk alles in 1 keer wil kunnen zo goed als de beste pro's. Ik kan je vertellen, dit is best wel een lastige doelstelling als je voor het eerst op een surfplank staat! Surfen was dan wel moeilijk om te leren, ik kan het nu zeker wel, tuurlijk is het nog steeds met vallen en opstaan maar het staat vast ik kan het wel. Dit was ook een van mijn doelstellingen die ik had opgezet voordat ik naar Indonesië ging.

Ook heb ik veel van mezelf geleerd, dingen die ik nog niet wist en heb ik dingen geleerd om te accepteren van mezelf maar ook wat er in mijn naaste omgeving gebeurd. Ik heb geleerd dat ik eigenlijk heel goed op mezelf kan zijn en dat ik eigenlijk een ontzettend coole chick ben. Ik ben in mijn eentje uit nood naar Singapore gegaan omdat ik het land uit moest, heb daar vervolgens mezelf een dag lang vermaakt, heb een nacht op Singapore Airport doorgebracht, in mijn eentje en ben toen weer terug gevlogen. Ik ben met een vrij erge lage dunk over mezelf vertrokken naar Indonesië, naar mate de tijd verstreek is die lage dunk over mezelf veranderd naar een mate waarvan ik mezelf eigenlijk best wel leuk en prima vind. Voor mijzelf is dat echt al een hele verbetering en vind ik het zo bijzonder dat je door zo iets op zo'n manier kan veranderen.

Tijd perceptie, ja daar kan ik nu nog steeds wel een puntje aan zuigen hier in Nederland want god wat moest ik daar aan wennen toen ik terug kwam! Een agenda met een tijd was vreemd voor me toen ik weer in het Nederlandse leven stond. Ik moet zeggen dat wanneer je in een samenleving leeft waar tijd geen issue is, doet dat zeker wel je ogen openen. Je wordt flexibeler en het maakt je eigenlijk allemaal niet meer uit, het is een stukje acceptatie. Ik ben er zeker van overtuigd dat hoe wij het hier qua tijdsindeling aanpakken, alles op de agenda, zeker niet altijd voordelig is. Het brengt zeker structuur en daardoor zekerheid in je leven, maar waar is de spanning van het ongekende dan? Nergens, en dat mis ik dus wel nu ik terug ben in Nederland.

Ik had ook iets gezegd over normen en waarden die anders zijn. Ja dat is zeker zo. Er zijn een aantal ongeschreven regels die je moet weten om je bewust te zijn van een aantal omgangsvormen die gebruikelijk zijn in Indonesië. Een van die normen en waarden is dat je niet direct bent. Wij hier in Nederland zijn erg direct en zeggen eigenlijk alles wat we willen tegen iedereen, ook als je dingen slecht bedoeld. In Indonesië is dat zeker niet de bedoeling. Wanneer je iets in jou ogen onaardig wil zeggen dan moet je dat in gepaste vorm doen, dus door er een beetje omheen te lullen. Ja en voor ons Nederlanders is dat soms wat lastig. Ik had daar ook wel last van. Iets anders waar je ook mee rekening moet houden wanneer je naar Indonesië gaat is dat er nog veel respect is voor de ouderen mensen. Dit houdt in dat je mensen die ouder zijn altijd met respect behandeld, no matter what.

Wat ik nu nog steeds heel erg leuk vind is dat ik nog steeds een beetje Bahasa Indonesia kan spreken. Ik ken hier een aantal Indo's die ook een beetje Bahasa spreken en dat is dan toch wel heel erg leuk. Ik kan bijvoorbeeld nog steeds tellen tot 7, haha jawel 7. Verder kan ik wat kleine zinnen maar ik weet ook nog wel veel woorden. Echt super leuk. Zoals Jalan, Jalan dat betekend lopen. Hati, hati betekend voorzichtig makan is eten en tidur is slapen. Nog steeds wel baat bij dus.

Wat ik bovenal geleerd heb is dat we het hier in Nederland zo ontzettend goed hebben! Wanneer je hier in Nederland bent heb je echt totaal geen idee hoe goed je het hier hebt. Ik heb zoveel armoede gezien, mensen die als enige de broek en het t-shirt wat ze aan hadden en een kar met plastic die ze vooruit sleepte hadden. Ja dat gaat je zeker niet zomaar in de koude kleren zitten. Je voelt je bijna schuldig dat jij wel in een taksi kan zitten en zij niet, dat jij wel allerlei luxe producten kan aanschaffen en zij niet. Dit was het niet alleen, je voelt je het meest schuldig dat jij wel een dak boven je hoofd hebt en zij niet, en dan ga je pas echt zien dat de wereld echt oneerlijk verdeeld is. Wat ook een grappig is in Indonesië is dat wanneer je iemand geld geeft dat nooit opzichtig mag doen. Dus wanneer je geld geeft moet je eigenlijk in je hand

Ook waren er dingen die niet zo leuk waren, zoals dat je pas ging merken hoe slecht dingen eigenlijk geregeld waren in Indonesië.

In totaal heb ik ongeveer 2 maanden mijn paspoort moeten afstaan aan de immigratiedienst. Hartstikke kut, want als er dus iets met je gebeurd kan je nergens heen. Dat was soms best wel stress vol. Op een gegeven moment moest ik in Bali mijn toeristen visum verlengen normaal een proces van een achterlijke week waarbij je 3 keer naar de immigratie dienst moet, naar mijn idee toeriste pesten. Maar aangezien het nu het einde van de ramadan was waren de overheidsinstellingen een week dicht! Je zou denken ah joh wat maakt dat uit maar als je dan pas je paspoort terug krijgt een dag voordat je weer naar Jakarta vertrekt voet dat toch wel een probleem. Je moet er namelijk nooit vanuit gaan dat dit soort dingen dus smooth gaan.

Waar ik ook niet echt heel erg aan heb kunnen wennen is dat iedereen je na staart. Ja ik bleef toch wel de enige blanke met zulk blond haar. Wanneer ik dan bijvoorbeeld alleen op het strand lag kwamen er standaard met zonsondergang allemaal locals het strand op en dan kon je er donder op zeggen dat ze naar je toe kwamen om het volgende te vragen: 'Miss picture, Miss picture?'. Het lag een beetje aan mijn humeur wanneer ik wel op de foto ging en wanneer niet. Uiteraard was het elke keer weer een enorme ego boost dat iemand met je op de foto wil, haha.

Maar de grote vraag is nu natuurlijk hoe is het om weer in Nederland te zijn...
Ik moet zeggen het gaat me toch wel iets moeilijker af dan ik dacht. Ik heb best wel veel moeite om weer een agenda bij te houden met wat ik moet doen en wanneer. Ook vind ik het lastig dat de mensen in Nederland echt heel erg op de tijd zijn dus dat als je te laat komt dat dat absoluut niet in dank wordt afgenomen.Ik kwam natuurlijk midden in de zomer terug dus ik had het geluk dat de temperaturen niet heel erg tegen vielen hierdoor ben ik toch nog een aantal keren naar het strand gegaan en dat was heerlijk! Weer een beetje de Bali gevoelens herbeleven. Natuurlijk op een veel drukker strand, zonder echte golven en zonder dat iemand vroeg of je op de foto met ze wilden, yes!

Ook begon op een gegeven moment het echte leven weer. Ik moest gaan werken, ik had er stiekem eigenlijk heel veel zin in omdat ik het echt gemist had en omdat ik weer heel graag wat geld wilde hebben. Het was echt weer zo leuk om iedereen op werk te zien. Het voelde zeker weer als thuiskomen! Ook ben ik tussen de bedrijven door nog jarig geweest maar dat heb ik dit jaar maar een beetje gelaten voor wat het was. Toen ik terug kwam, kwam ik eigenlijk in een stroom van nieuwe dingen. Ik had in Indonesië alweer een nieuw huis gevonden voor als ik terug kwam in Nederland dus ging eigenlijk weer gelijk verhuizen. Ik moest dus mijn nieuwe huisgenootjes leren kennen. Ik werd hoofdhuurster en moest dus van alles regelen zodat het op mijn naam kwam te staan. Achteraf allemaal goed gegaan maar lastig als je er midden in zit. Al die nieuwe dingen waren best wel intens omdat ik een beetje het gevoel had dat er aan mij werd getrokken omdat ik niet zo goed wist hoe ik familie, vrienden, nieuw huis en hockey moest combineren. Ik had het idee dat ik mezelf weer een beetje opnieuw moest uitvinden.

Iets wat ook nieuw was, was dat ik bij een andere hockey club ging hockeyen. Ik ben namelijk een soort van uit mijn oude team gezet bij Berkel en wilde wel graag hockeyen dus ben ik uit noodzaak maar naar HCR gegaan, bij een erg leuk team. Twee weken later moest ik weer naar school. Het was wel even wennen want hier ging alles wel gestructureerd. Wat wel super relaxed was, was dat ik redelijk rustig kon beginnen met maar 7 contact uren in de week, dus daarbuiten was ik lekker vrij heerlijk!

Of ik blij ben om weer in Nederland te zijn? Ja ergens zeker wel, ik hou van de kou de onzichtbaarheid op straat, hoe makkelijk het hier gaat met dingen te regelen, het buiten zijn. Toch heb ik zeker nog een verlangen om terug te gaan. Daar heb je namelijk het onbekende, elke dag gebeurt er weer iets anders of moet je op andere dingen kunnen anticiperen. Dat vond ik zo gaaf! Ook al was je aan het surfen dan was het elke dag anders! Hier in Nederland is dat niet echt, alles is elke dag hetzelfde en dat je in een sleur komt is dus wel logisch. Nu dat ik terug kijk op het afgelopen half jaar moet ik wel zeggen dat ik te snel weer in het snelle Nederlandse leven ben gestapt. Ik vond het moeilijk om te combineren en naar mezelf te luisteren. Ik kan daar nu steeds meer een balans in vinden. De drang om naar het buitenland te gaan zal er altijd blijven, op zoek naar het onbekende.

Ik heb zo veel geleerd van het afgelopen jaar. Het is het meest leerzame jaar geweest uit mijn leven. Ik weet nu wat ik wil en hoe ik naar mezelf kan luisteren. Ik heb geleerd om dingen op een andere manier te bekijken. Ik heb geleerd om open te staan voor de meest drastische veranderingen in je leven. Ik heb leren surfen, en de taal te spreken. Ik heb geleerd hoe moeilijk het is om weer in je geboorteland terug te komen. Bovenal heb ik geleerd om mezelf te respecteren en te adoreren hoe ik ben, ook al denken andere mensen daar anders over. Ik heb geleerd om trots op mezelf te kunnen en mogen zijn


Het was soms zeker stom en moeilijk maar eigenlijk daardoor ook weer alleen maar geweldig, prachtig, mooi, leerzaam en zelf verreikend.

Indonesia, till we meet again pal.

X