Chillen en Beachen

Maandag 12 augustus ik ben over een week jarig. Ik heb alleen echt totaal nog niet het gevoel dat ik jarig ben. Mijn moeder heeft al meerdere keren aan mij gevraagd wat ik voor mijn verjaardag zou willen hebben maar ik weet het gewoon weg niet. Dit komt deels ook door het feit dat ik dus helemaal niet het idee heb dat ik jarig ben. Ook weet ik niet wat ik zou moeten vragen omdat ik hier gewoon alles al heb! Ik vind het hier fantastisch met de oceaan en ik heb het helemaal naar mijn zin.

Deze dag stond in het teken van voorbereiden. Ik moest me voorbereiden op het feit dat ik dus woensdag echt naar Jakarta terug ga en dus ook betekend dat het heel erg lang weer gaat duren voordat ik terug ben in Bali. Ik heb die ochtend brieven geschreven aan de vrienden die ik hier in Bali heb gemaakt om ze te bedanken voor hun vriendschap. Ik was eigenlijk zo erg verbaasd hoe goed ik me kon uitdrukken in het Engels. Ik was daar best wel blij om eigenlijk. Het zijn 4 hele mooie brieven geworden die ik vandaag aan de desbetreffende personen ga geven. Ik ga er een aan Frank, de owner van de surfschool, geven om te bedanken voor zijn gastvrijheid. Ik ga er een aan Calvin geven, één aan Baron en één aan Agun. Bij deze brief doe ik nog een zelfgemaakte armband, ja klinkt heel hippie (PEPIJN). Maar ik doe het toch lekker.

Toen ik klaar was met de brieven, ik moest ze nog wel even herschrijven maar dat was geen probleem ben ik naar Kuta gereden. Het was inmiddels half 1 en ik vond het tijd om naar het strand te gaan. Ik zou daar de armbandjes en de brieven afschrijven. Nou daar ging ik dan bepakt en bezakt met mijn surfboard op pad. Het was een enorm warme dag en toen ik in Kuta aankwam zag ik al dat het geen surf weer was. De golven vielen als bommen op het water en het was echt heel erg intens. Mega sterke current en ja het was gewoon gevaarlijk, dus dit betekende weer een dag niet surfen dus ik ging maar op het strand liggen. Ik wilde nog aan het einde van de middag gaan maar dat had geen zin want ik had met Alexis om 5 uur weer in Canggu afgesproken omdat we die middag/avond nog naar Seminyak gingen om te winkelen.

Ik heb dus maar op het strand gelegen en heb bij de beach lounge gegeten. Ik zag daar ook nog Baron maar ik en Baron praatte niet echt meer want de beste man is dus verliefd op mij en stuurt mij al die verontrustende smsjes met ik mis je en waar ben je nu. Ik vind het een beetje zielig dus ik weet niet zo goed hoe ik erop moet reageren. Ik had voor Wahyu ook nog een armbandje gemaakt want we hadden een weddenschap dat ik hem kon verslaan met armpje drukken maar dat had ik verloren dus kreeg die maar een armbandje.

Toen ik die wilde geven had hij dus net geluncht buiten, en toen ik daar kwam zat Baron daar ook. Daar heb ik dan maar even met hem gepraat want anders zou het toch wel een rare situatie opleveren als ik morgen die brief wilde geven. Vervolgens toen ik van Wahyu afscheid had genomen ben ik weer naar het strand gegaan en heb ik daar gelegen en nog wat armbandjes afgemaakt. Toen ik op mijn telefoon keek had ik een heel bijzonder smsje van Baron en een gemiste oproep van hem. Wat stond er in het smsje: Im horney.. Ja en bedankt dan vind in ieder geval iemand me sexy.. Haha ik vatte het maar op als een compliment.

Toen de armbandjes klaar waren heb ik nog maar even geslapen en toen was het tijd om mijn spullen te pakken en weer naar huis te gaan, ik was al wat later maar goed doe je niets aan. Het was alleen super druk naar Canggu, ik snap niet wat al die mensen daar aan het doen zijn hoor! Maar goed ik ben dus maar via Seminyak door de rijsvelden gereden in plaats van de normale weg. Deze weg is echt zo mooi! En al helemaal met zonsondergang prachtig! Toen ik thuis kwam ben ik snel gaan douchen en zijn we weer onderweg gegaan naar Seminyak. Ik had de Nikon meegenomen zodat ik mooie foto’s kon maken.

In Seminyak hebben we een beetje rondgelopen en toen heb ik nog een mooie jurk gekocht voor mijn laatste avond die we gaan spenderen in Motel Mexicola. Hierna zijn we nog wat andere winkeltjes afgestruind en toen zijn we weer op onze motorbike gesprongen en zijn we naar Café Bali gegaan, echt een mega leuk café dat klaarblijkelijk gerund werd door een Nederlander. We moesten even wachten want het was er heel erg druk. Toen we aan een tafeltje zaten en ik de menu kaart zag, zag ik gelijk dat ze bitterballen verkochten en toen wist ik het, het werd gerund door een Nederlander. Die had ik natuurlijk gelijk besteld want ik wilde dat Alexis die zou proeven en gelukkig vond ze die echt heel erg lekker!

Toen we heerlijk aan de bitterballen zaten werd mijn droom hoe ik terug zou komen en onthaald zou worden door mijn moeder flink verstoord door het verontrustende bericht dat deze pechvogel haar heup heeft gebroken en dus in het ziekenhuis lag. Ja dat moet nou net nu en nou net weer mijn moeder overkomen. Ze vertelde mij het als eerste want ze kon met niemand praten omdat ze zo verdrietig was en alleen maar aan het huilen was. Heel zielig, ik vond het echt wel lullig voor haar maar en vervelend dat ik dan nu niet in Nederland ben. Gelukkig was ze wel zo goed gevallen zodat haar leven niet aan een zijden draadje hing. Want ik kon dan niet naar haar toe aangezien mijn paspoort nog steeds bij de immigratie ligt, awesome. Ik vond het zo zielig en ze moest geopereerd worden om er pinnen in te laten zetten. Dat zou na 12 uur mijn tijd gebeuren. Ik had eerlijk gezegd ook wel een beetje zelf medelijden want het zal zeer onwaarschijnlijk zijn dat ze me op Schiphol kan komen ophalen, helaas. Daar gaat mijn aandacht haha, nee grapje hoor mam. Maar moeder bij elk voordeel komt zijn nadeel, nu kunnen mensen voor jou zorgen en je overal heen brengen in plaats van dat jij dat de hele tijd moet doen!

Toen we klaar waren met het diner zijn we naar huis gegaan daar heb ik mijn telefoon opgeladen want die was ondertussen leeg, en heb ik mijn moeder geprobeerd te Facetimen maar dat ging niet. Toen hebben Alexi en ik ons mega dik aangekleed, voor zover dat kon en zijn we naar het strand gereden voor een avondje sterren kijken. We hebben het niet heel erg lang volgehouden gewoon omdat het te koud was. Ik had sneakers, een lange broek, sokken, 4 lagen shirtjes en een sjaal om en het was nog steeds koud. Toen we thuis waren heb ik mijn kamer opgeruimd want vanavond moet ik dan toch echt gaan inpakken en daarna ben ik gaan slapen. Ik moest namelijk uitgerust zijn aangezien ik vandaag voor de 4e en laatste keer hopelijk naar de immigratie moet en ik vroeg naar Kuta moet om alle brieven te geven.

Het word de laatste echte dag in Bali, ik ben nerveus en de zin om naar huis te gaan word alleen maar minder. Er staat alweer werk ingepland voor in Nederland en mijn verjaardag komt eraan. Ik weet niet of ik er klaar voor ben maar de tijd zal het leren…